een fijn weekend, allemaal! have nice weekend!

deze bloemen vloeiden vanochtend uit de pennen en penselen,

ik vat ze op als een boeketje voor het weekend

voor een luie zondagmiddag

'Een ideetje voor een luie zondagmiddag', dacht ik toen deze krabbels vanochtend verschenen. 'Bestaan die dan nog?' vroeg ik mezelf direct daarna af. Vroeger, toen ik een puber was, was de zondag de meest saaie dag die ik me kon voorstellen. Ouders uitgeteld en lui op de bank en geen enkele winkel open... 

Dat laatste was voor ons duidelijk te voelen. Tegenover de flat waar wij woonden was een winkelcentrum en wij keken uit op het enorme parkeerterrein dat erbij hoorde. Op zondag stond daar geen enkele auto. Het was volkomen leeg. Net zo leeg als ik me soms voelde op die dagen. 

Al jaren heb ik geen saaie, lege zondagmiddagen meer. Helaas, zeg ik nu. We zijn in staat om iedere minuut van de dag te doen wat we willen doen of wat we vinden dat we moeten doen. Ik ben daar heel erg goed in, al zeg ik het zelf. Een echte kanjer!

Dit werkje (zo'n slinger maken dus) zou voor mij weleens uitermate goed kunnen zijn. Met heel veel woorden en quotes rondom relaxen, tijd voor jezelf ('omdat je het waard bent...' bluh!) etc. Ik denk er nog even over na, maar wie weet... vanmiddag... O nee, dan moet ik de boodschappen doen!

dagboekfragment

dagboekfragment:

ik droom van een huis met vleugels

zodat ik de hele wereld rond kan reizen

en toch altijd thuis ben!

zin om te kleuren?

zin om een beetje te kleuren? 

altijd!

kunst in de morgen

5 uur 's ochtends, 

oudste zoon naar bed,

ik kom eruit, klaarwakker,

op naar verf, pen en papier

een frisse nieuwe dag verschijnt

met dieren, kleuren,

avonturen?

wie weet...

sweet memory

Vroeger woonden wij in Limburg, het diepe zuiden.  Het katholieke zuiden. Pa reed met veel plezier rond door zijn geliefde vaderland. In een Renaultje 4 met ons allemaal erbij. Dat zag er ongeveer uit zoals op het plaatje hierboven. Voorin Pa (altijd met hoed) en Ma en wij kinderen opgepropt op de achterbank en op het door Pa zelf in elkaar geknutselde bankje in de achterbak.

In Limburg wemelt het van de kleine kapelletjes. Gewoon langs de weg, op een kruispunt vaak onder een oeroude boom. Ik zag ze als spannende speelhuisjes en wilde overal  naar binnen. Maar we konden er nooit in. Ik kon wel naar binnen kijken, want vaak zat er een hek op de plaats van de deur.

Wat was er dan zoal te zien? Een altaartje met een heiligenbeeld. Meestal Maria, gekleed in een prachtig blauw gewaad, de handen devoot gevouwen, de ogen gesloten. Op het altaar of ernaast vazen met verdroogde boeketten. Wat houten stoelen en verder veel stof en naar binnen gewaaide takjes en bladeren. Soms brandde er een kaarsje. Dat èn de stoelen gaf mij de overtuiging dat het hek toch wel eens open ging, maar ik heb het nooit meegemaakt.

Vandaag ontstond er in dit boek zomaar opeens een kapelletje, een bloemenkapel.  Een Maria die hier guitig naar buiten kijkt en naar mij knipoogt.  Niet al te devoot dus. Het hek staat wagenwijd open.  Wil zij me uitnodigen om binnen te komen of wil zij eigenlijk juist naar buiten, even lekker rondrennen door het weiland? Wie zal het zeggen? Maar hoe dan ook, Maria, bedankt voor die mooie herinnering aan lang geleden. 

MENSCH, DURF TE ... tekenen als een kind, met Dirk Witte en Ramses Shaffy

MENSCH, DURF TE TEKENEN… als een kind

Deze zin zoemde door mijn hoofd toen ik vanochtend zat te schilderen. Het lukte me maar niet. Waarom niet? Wat gebeurde er? Ik wilde alleen maar iets moois maken…  Maar wacht even… Dat was het dus!

Voor mij is er niets meer verlammend dan iets ‘MOOIS’ te willen maken of nog erger 'ECHTE KUNST'. Blijkbaar gaan dan de deuren van mijn hart dicht, verkrampen mijn handen en zit ik binnen de kortst mogelijke tijd vast. Hartstikke vast. Verkrampte schouders, verkrampte kaken, moe, hoofdpijn en een ‘ik kan het niet meer’-gevoel. Het liefst ga ik dan de hele dag door. Er moet toch echt iets  ‘MOOIS’ gemaakt worden!  ’s Avonds, eindelijk, realiseer ik me dat het zo helemaal niet leuk vind.

Gek proces , hè? Ik weet namelijk dat ik best wel eens iets moois maak en dat ik het  dus echt wel kan. 

Het zit hem in dat woord ‘MOOIS’, nee, meer in de beelden die het oproept. En dat terwijl ik meestal helemaal niet voor ogen heb wat ik precies wil gaan maken. Maar zodra ik heb gezegd tegen mezelf dat het mooi moet  zijn houdt het helemaal op voor mij.

Anders is het als ik alleen maar bedenk dat ik iets ‘KLEURIGS’ of ‘GLANZENDS ‘ wil maken. Dat is alleen maar een omschrijving. Dat is geen oordeel!

O, dus dáár zit het in! In het oordelende te vroeg inzetten. Namelijk nog voordat er iets op papier staat of als ik er nog helemaal in het maken zit. Ik weet dat je ver weg moet blijven van beoordelen als je aan het maken bent. Dat is iets dat in een hele andere fase van het creatieve proces thuishoort.

Ja, ik weet het eigenlijk wel. Jarenlang zat ik vast, kon ik niet aan de slag komen met tekenen en schilderen. Pas toen ik kon loslaten dat het iets moest worden, iets moois, gebeurde er wat in mij. 

Sindsdien kan ik bijna altijd gewoon lekker aan de slag gaan. Genieten van de kleuren, van het bezig zijn, van de lijnen die op het papier verschijnen, van het krassen van de pen, zonder me al te veel zorgen te maken over wat het moet worden. Ik kan het vaak gewoon laten gebeuren.

Als  ik die openheid heb kan de Muze me bereiken, me zinnetjes influisteren als: ‘Doe daar wat roze!’, ‘Maak iets van dat snoeppapiertje!’of ‘Dit is een verhaaltje!’en ‘He, dat lijkt wel een paard!’

Maar soms, vooral als ik iets wil publiceren in een post, een expositie nadert of een ander moment dat de kunst echt ‘serieus’ dreigt te worden, dan vliegt het presteren, het ‘MOOIS’ maken, me naar de keel en berooft me van alles wat de kunst en het bezig zijn met de kunst me normaal gesproken biedt. Namelijk het gevoel van totale vrijheid, van ultieme vreugde, van het ‘dit is waar ik voor geboren ben’- gevoel.

En toen dat vanochtend weer dreigde te gebeuren, vloog die mooie zin mijn hoofd binnen: ‘Mensch, durf te tekenen als een kind!’ En toen lukte het allemaal weer!

NB Er was ooit, in een diep en grijs verleden, een liedje dat ‘Mensch, durf te leven’ heette.

Later is dit prachtige nummer ook nog door Ramses Shaffy en anderen uitgebracht.