Vroeger woonden wij in Limburg, het diepe zuiden. Het katholieke zuiden. Pa reed met veel
plezier rond door zijn geliefde vaderland. In een Renaultje 4 met ons allemaal erbij.
Dat zag er ongeveer uit zoals op het plaatje hierboven. Voorin Pa (altijd met
hoed) en Ma en wij kinderen opgepropt op de achterbank en op het door Pa zelf
in elkaar geknutselde bankje in de achterbak.
In Limburg wemelt het van de kleine kapelletjes. Gewoon
langs de weg, op een kruispunt vaak onder een oeroude boom. Ik zag ze als
spannende speelhuisjes en wilde overal naar binnen. Maar we konden er nooit in. Ik
kon wel naar binnen kijken, want vaak zat er een hek op de plaats van de deur.
Wat was er dan zoal te zien? Een altaartje met een
heiligenbeeld. Meestal Maria, gekleed in een prachtig blauw gewaad, de handen
devoot gevouwen, de ogen gesloten. Op het altaar of ernaast vazen met
verdroogde boeketten. Wat houten stoelen en verder veel stof en naar binnen
gewaaide takjes en bladeren. Soms brandde er een kaarsje. Dat èn de stoelen gaf
mij de overtuiging dat het hek toch wel eens open ging, maar ik heb het nooit meegemaakt.
Vandaag ontstond er in dit boek zomaar opeens een
kapelletje, een bloemenkapel. Een Maria
die hier guitig naar buiten kijkt en naar mij knipoogt. Niet al te devoot dus. Het hek staat wagenwijd
open. Wil zij me uitnodigen om binnen te
komen of wil zij eigenlijk juist naar buiten, even lekker rondrennen door het
weiland? Wie zal het zeggen? Maar hoe dan ook, Maria, bedankt voor die mooie
herinnering aan lang geleden.
No comments:
Post a Comment