een fijn weekend, allemaal! have nice weekend!

deze bloemen vloeiden vanochtend uit de pennen en penselen,

ik vat ze op als een boeketje voor het weekend

voor een luie zondagmiddag

'Een ideetje voor een luie zondagmiddag', dacht ik toen deze krabbels vanochtend verschenen. 'Bestaan die dan nog?' vroeg ik mezelf direct daarna af. Vroeger, toen ik een puber was, was de zondag de meest saaie dag die ik me kon voorstellen. Ouders uitgeteld en lui op de bank en geen enkele winkel open... 

Dat laatste was voor ons duidelijk te voelen. Tegenover de flat waar wij woonden was een winkelcentrum en wij keken uit op het enorme parkeerterrein dat erbij hoorde. Op zondag stond daar geen enkele auto. Het was volkomen leeg. Net zo leeg als ik me soms voelde op die dagen. 

Al jaren heb ik geen saaie, lege zondagmiddagen meer. Helaas, zeg ik nu. We zijn in staat om iedere minuut van de dag te doen wat we willen doen of wat we vinden dat we moeten doen. Ik ben daar heel erg goed in, al zeg ik het zelf. Een echte kanjer!

Dit werkje (zo'n slinger maken dus) zou voor mij weleens uitermate goed kunnen zijn. Met heel veel woorden en quotes rondom relaxen, tijd voor jezelf ('omdat je het waard bent...' bluh!) etc. Ik denk er nog even over na, maar wie weet... vanmiddag... O nee, dan moet ik de boodschappen doen!

dagboekfragment

dagboekfragment:

ik droom van een huis met vleugels

zodat ik de hele wereld rond kan reizen

en toch altijd thuis ben!

zin om te kleuren?

zin om een beetje te kleuren? 

altijd!

kunst in de morgen

5 uur 's ochtends, 

oudste zoon naar bed,

ik kom eruit, klaarwakker,

op naar verf, pen en papier

een frisse nieuwe dag verschijnt

met dieren, kleuren,

avonturen?

wie weet...

sweet memory

Vroeger woonden wij in Limburg, het diepe zuiden.  Het katholieke zuiden. Pa reed met veel plezier rond door zijn geliefde vaderland. In een Renaultje 4 met ons allemaal erbij. Dat zag er ongeveer uit zoals op het plaatje hierboven. Voorin Pa (altijd met hoed) en Ma en wij kinderen opgepropt op de achterbank en op het door Pa zelf in elkaar geknutselde bankje in de achterbak.

In Limburg wemelt het van de kleine kapelletjes. Gewoon langs de weg, op een kruispunt vaak onder een oeroude boom. Ik zag ze als spannende speelhuisjes en wilde overal  naar binnen. Maar we konden er nooit in. Ik kon wel naar binnen kijken, want vaak zat er een hek op de plaats van de deur.

Wat was er dan zoal te zien? Een altaartje met een heiligenbeeld. Meestal Maria, gekleed in een prachtig blauw gewaad, de handen devoot gevouwen, de ogen gesloten. Op het altaar of ernaast vazen met verdroogde boeketten. Wat houten stoelen en verder veel stof en naar binnen gewaaide takjes en bladeren. Soms brandde er een kaarsje. Dat èn de stoelen gaf mij de overtuiging dat het hek toch wel eens open ging, maar ik heb het nooit meegemaakt.

Vandaag ontstond er in dit boek zomaar opeens een kapelletje, een bloemenkapel.  Een Maria die hier guitig naar buiten kijkt en naar mij knipoogt.  Niet al te devoot dus. Het hek staat wagenwijd open.  Wil zij me uitnodigen om binnen te komen of wil zij eigenlijk juist naar buiten, even lekker rondrennen door het weiland? Wie zal het zeggen? Maar hoe dan ook, Maria, bedankt voor die mooie herinnering aan lang geleden.