have happy day everybody!

a good morning doodle

wintercolors

wintercolors

let's just talk about beauty

let's just talk about beauty... 

a question for today

what makes me come alive?

this day...

this moment...

sleep, my love, I will guard your dream...

fairytale

flowercity

flowercity, grown out of pieces of paper, 

glue and paint

een wereld geboren uit doodles/a world born out of doodles

een kastje vol magie

een fijn weekend, allemaal! have nice weekend!

deze bloemen vloeiden vanochtend uit de pennen en penselen,

ik vat ze op als een boeketje voor het weekend

voor een luie zondagmiddag

'Een ideetje voor een luie zondagmiddag', dacht ik toen deze krabbels vanochtend verschenen. 'Bestaan die dan nog?' vroeg ik mezelf direct daarna af. Vroeger, toen ik een puber was, was de zondag de meest saaie dag die ik me kon voorstellen. Ouders uitgeteld en lui op de bank en geen enkele winkel open... 

Dat laatste was voor ons duidelijk te voelen. Tegenover de flat waar wij woonden was een winkelcentrum en wij keken uit op het enorme parkeerterrein dat erbij hoorde. Op zondag stond daar geen enkele auto. Het was volkomen leeg. Net zo leeg als ik me soms voelde op die dagen. 

Al jaren heb ik geen saaie, lege zondagmiddagen meer. Helaas, zeg ik nu. We zijn in staat om iedere minuut van de dag te doen wat we willen doen of wat we vinden dat we moeten doen. Ik ben daar heel erg goed in, al zeg ik het zelf. Een echte kanjer!

Dit werkje (zo'n slinger maken dus) zou voor mij weleens uitermate goed kunnen zijn. Met heel veel woorden en quotes rondom relaxen, tijd voor jezelf ('omdat je het waard bent...' bluh!) etc. Ik denk er nog even over na, maar wie weet... vanmiddag... O nee, dan moet ik de boodschappen doen!

dagboekfragment

dagboekfragment:

ik droom van een huis met vleugels

zodat ik de hele wereld rond kan reizen

en toch altijd thuis ben!

zin om te kleuren?

zin om een beetje te kleuren? 

altijd!

kunst in de morgen

5 uur 's ochtends, 

oudste zoon naar bed,

ik kom eruit, klaarwakker,

op naar verf, pen en papier

een frisse nieuwe dag verschijnt

met dieren, kleuren,

avonturen?

wie weet...

sweet memory

Vroeger woonden wij in Limburg, het diepe zuiden.  Het katholieke zuiden. Pa reed met veel plezier rond door zijn geliefde vaderland. In een Renaultje 4 met ons allemaal erbij. Dat zag er ongeveer uit zoals op het plaatje hierboven. Voorin Pa (altijd met hoed) en Ma en wij kinderen opgepropt op de achterbank en op het door Pa zelf in elkaar geknutselde bankje in de achterbak.

In Limburg wemelt het van de kleine kapelletjes. Gewoon langs de weg, op een kruispunt vaak onder een oeroude boom. Ik zag ze als spannende speelhuisjes en wilde overal  naar binnen. Maar we konden er nooit in. Ik kon wel naar binnen kijken, want vaak zat er een hek op de plaats van de deur.

Wat was er dan zoal te zien? Een altaartje met een heiligenbeeld. Meestal Maria, gekleed in een prachtig blauw gewaad, de handen devoot gevouwen, de ogen gesloten. Op het altaar of ernaast vazen met verdroogde boeketten. Wat houten stoelen en verder veel stof en naar binnen gewaaide takjes en bladeren. Soms brandde er een kaarsje. Dat èn de stoelen gaf mij de overtuiging dat het hek toch wel eens open ging, maar ik heb het nooit meegemaakt.

Vandaag ontstond er in dit boek zomaar opeens een kapelletje, een bloemenkapel.  Een Maria die hier guitig naar buiten kijkt en naar mij knipoogt.  Niet al te devoot dus. Het hek staat wagenwijd open.  Wil zij me uitnodigen om binnen te komen of wil zij eigenlijk juist naar buiten, even lekker rondrennen door het weiland? Wie zal het zeggen? Maar hoe dan ook, Maria, bedankt voor die mooie herinnering aan lang geleden. 

MENSCH, DURF TE ... tekenen als een kind, met Dirk Witte en Ramses Shaffy

MENSCH, DURF TE TEKENEN… als een kind

Deze zin zoemde door mijn hoofd toen ik vanochtend zat te schilderen. Het lukte me maar niet. Waarom niet? Wat gebeurde er? Ik wilde alleen maar iets moois maken…  Maar wacht even… Dat was het dus!

Voor mij is er niets meer verlammend dan iets ‘MOOIS’ te willen maken of nog erger 'ECHTE KUNST'. Blijkbaar gaan dan de deuren van mijn hart dicht, verkrampen mijn handen en zit ik binnen de kortst mogelijke tijd vast. Hartstikke vast. Verkrampte schouders, verkrampte kaken, moe, hoofdpijn en een ‘ik kan het niet meer’-gevoel. Het liefst ga ik dan de hele dag door. Er moet toch echt iets  ‘MOOIS’ gemaakt worden!  ’s Avonds, eindelijk, realiseer ik me dat het zo helemaal niet leuk vind.

Gek proces , hè? Ik weet namelijk dat ik best wel eens iets moois maak en dat ik het  dus echt wel kan. 

Het zit hem in dat woord ‘MOOIS’, nee, meer in de beelden die het oproept. En dat terwijl ik meestal helemaal niet voor ogen heb wat ik precies wil gaan maken. Maar zodra ik heb gezegd tegen mezelf dat het mooi moet  zijn houdt het helemaal op voor mij.

Anders is het als ik alleen maar bedenk dat ik iets ‘KLEURIGS’ of ‘GLANZENDS ‘ wil maken. Dat is alleen maar een omschrijving. Dat is geen oordeel!

O, dus dáár zit het in! In het oordelende te vroeg inzetten. Namelijk nog voordat er iets op papier staat of als ik er nog helemaal in het maken zit. Ik weet dat je ver weg moet blijven van beoordelen als je aan het maken bent. Dat is iets dat in een hele andere fase van het creatieve proces thuishoort.

Ja, ik weet het eigenlijk wel. Jarenlang zat ik vast, kon ik niet aan de slag komen met tekenen en schilderen. Pas toen ik kon loslaten dat het iets moest worden, iets moois, gebeurde er wat in mij. 

Sindsdien kan ik bijna altijd gewoon lekker aan de slag gaan. Genieten van de kleuren, van het bezig zijn, van de lijnen die op het papier verschijnen, van het krassen van de pen, zonder me al te veel zorgen te maken over wat het moet worden. Ik kan het vaak gewoon laten gebeuren.

Als  ik die openheid heb kan de Muze me bereiken, me zinnetjes influisteren als: ‘Doe daar wat roze!’, ‘Maak iets van dat snoeppapiertje!’of ‘Dit is een verhaaltje!’en ‘He, dat lijkt wel een paard!’

Maar soms, vooral als ik iets wil publiceren in een post, een expositie nadert of een ander moment dat de kunst echt ‘serieus’ dreigt te worden, dan vliegt het presteren, het ‘MOOIS’ maken, me naar de keel en berooft me van alles wat de kunst en het bezig zijn met de kunst me normaal gesproken biedt. Namelijk het gevoel van totale vrijheid, van ultieme vreugde, van het ‘dit is waar ik voor geboren ben’- gevoel.

En toen dat vanochtend weer dreigde te gebeuren, vloog die mooie zin mijn hoofd binnen: ‘Mensch, durf te tekenen als een kind!’ En toen lukte het allemaal weer!

NB Er was ooit, in een diep en grijs verleden, een liedje dat ‘Mensch, durf te leven’ heette.

Later is dit prachtige nummer ook nog door Ramses Shaffy en anderen uitgebracht. 

KIJK!

Kijk, als ik gewoon even ga zitten

Buiten of binnen

Mijn ogen open of juist dicht

Dan zie ik zoveel moois

KIJK!

de lucht is grijs, maar vandaag noem ik dat zilver

De lucht is grijs

Maar vandaag noem ik dat zilver

Want ik zie de kleuren van de herfstbomen

In een glanzende regendruppel weerspiegeld

Een goudgeel blaadje klampt zich vast aan het natte raam

KUNST? DAT MAAK JE TOCH GEWOON ZELF!

                                      

KUNST ?

DAT MAAK JE TOCH GEWOON ZELF !

Tijdens de kunstroute kunnen kinderen van alle leeftijden  (ja, ook die van 92!) in mijn atelier kunst maken van afgedankte spullen, snippers papier

en andere rommel.

28/29 september 2013

12-18 uur

MARISKA EYCK

rijnsburgerweg 75

2334 bh leiden

06 520 787 44

a complete different blog (I hope)

een boodschap aan mijn lezers /a message for my readers

(see  the english short version at the end of this piece of writing)

Een hele andere weg inslaan met mijn blog? Ja, dat is wat ik wil. Ik wil ook geen twee blogs meer. Geen Engelstalige blog, want uiteindelijk blijft mijn Engels toch maar een slap aftreksel van de echte taal van Shakespeare en andere grootheden. Niet dat mijn Nederlands op een topniveau is, maar ik kan er toch meer nuances in aanbrengen dan in andere talen. Oké, dat schaf ik dus af, dat geblog in twee talen.

Maar er is meer aan de hand. Ik wil ook niet alleen maar een plaatje laten zien van een werkje waar ik absoluut tevreden over ben. Of wat in ieder geval niet teveel controverses oproept over mijn kunstzinnige talenten. Of soms juist wel. Maar ik wil ook eens hele andere foto's laten zien. Misschien wel veel meer persoonlijke dingen bloggen. 

Ik wil eigenlijk vooral meer nadruk leggen op wat we allemaal zouden kunnen bereiken (bv met creativiteit) als we het maar laten gebeuren. Het durven te laten gebeuren. Misschien moet mijn blog dan ook wel veel meer mijn creatieve dagboek worden. Gewoon de wereld insturen waar ik mee bezig ben of het nu af is of niet, of het ergens toe leidt of niet. Dat doet er niet toe.

Want creativiteit staat voor mij nog steeds voor je eigen vrijheid durven claimen. Wegen bewandelen die je niet kent. Niet weten waar je heen gaat, maar genieten van de weg, van het proces. En veel fouten maken. Lekker heel veel 'fouten' maken. Want wie geen fouten durft te maken, leert helemaal niets.

Nou durf ik best fouten te maken! In de veilige omgeving van mijn atelier bijvoorbeeld... Dan heb ik er geen probleem mee. Maar deze fouten laten zien aan de buitenwereld dat is toch wel weer heel wat anders. Maar dat ga ik nu toch eens anders aanpakken. Ik ga vanaf nu proberen om veel meer nadruk te leggen op het proces, de weg, de ontdekking, de verwondering of wat dan ook dan op het resultaat. Hoewel ik natuurlijk ook wel eens een goed gelukt kunstwerkje mag laten zien.

Waar het heen gaat met deze blog weet ik dus eigenlijk niet en dat wil ik vooral zo laten. Laat het maar gaan waar het heen wil en ik zal wel volgen. En ik hoop dat jullie dat ook nog even doen!

So, for my not so dutch viewers and readers: I am sorry, but I'm not going to blog everything in english anymore, because I sometimes feel quite handicapped in the language. Well, maybe sometimes I can... I just don't want to translate anymore... If you are having problems with this and realy want to know what I am writing about, please send me a comment or an e-mail and I will let you know. And in the meantime enjoy the images!

rood

ik vond zo'n mooi rood papiertje...

birdtree

exposition in Leiden, artgallery ZÔNE

 Galerie voor kunst en vormgeving

Mariska Eyck           

Exposeert in Galerie Zone

SNIPPERS

1 t/m 30 juni 2013

Opening op zondag 2 juni

14.00 – 16.00 uur

De schoonheid van snippers papier en van andere materialen die verkleuren en vergaan intrigeert mij.  Ik vind ze mooi en voel me uitgedaagd om hun schoonheid te versterken, te laten spreken. Ik wil  hun grillige vormen betekenis geven. Dat is voor zolang als dat duurt, want binnen kortere of langere tijd doet  het licht haar werk. De tekeningen, de teksten worden (gedeeltelijk) onzichtbaar, onleesbaar .

In deze expositie zijn de tekeningen te zien die de basis vormen voor mijn prentenboek SNIPPERS. SNIPPERS is behalve een kijkboek, ook een boek is dat je vraagt om zelf aan de slag te gaan met het zoeken naar vormen en betekenissen die niet direct zo duidelijk zijn.

Openingstijden Galerie Zône:

Woe t/m Vrij 12.00-18.00

Zaterdag 10.00-17.00

Zondag 13.00-17.00

U bent van harte welkom

Nieuwstraat 17b, 2312 KA  Leiden, 071-512 63 07, www.galeriezone.nl

the other use of the blue envelope

easter flower

peace and freedom factory

Doodling

doodling during a telephone call

let's dance!

creativity makes fear disappear

means: 'creativity makes fear disappear'

Lisette Thooft in Flow 2012, nummer 8

I can sleep among my monsters

a musical start of a new year